Śląskie

Już tutaj kiedyś byłam. Zatrzymałam się wtedy w Ustroniu, który, wbrew nazwie, ustronny nie jest. Gości głównie kuracjuszy, mających tu nawet swoją ulicę – Sanatoryjną. Ciągną się wzdłuż niej pamiętające czasy Polski Ludowej domy uzdrowiskowe. Wypoczywa się w nich balkon w balkon, drzwi w drzwi. Mają kształt betonowych ostrosłupów i, podobnie jak większość ówczesnych budynków, nie pasują do krajobrazu.

Strugi deszczu nieprzerwanie zalewają samochodowe szyby, sprawiając, że mijane przeze mnie obiekty tracą swój kontur. A przecież miało być jak w bajce! Błękitne niebo, pierzaste chmury, a pod nimi fantazyjne zamki ze strzelistymi wieżami. Niestety, po potężnych grodach wyrosłych ze skał Jury Krakowsko-Częstochowskiej w sporej części pozostały tylko ruiny. Na szczęście zaczyna się to zmieniać. Fundatorzy sukcesywnie odbudowują gotyckie perełki, a ich historia ożywa na nowo.