Strona 3

Wąska i kręta droga wiedzie pośród drewnianych kaplic i starych krzyży. Na niektórych można jeszcze wyczytać inskrypcje pisane cyrylicą. Niemalże każda miejscowość ma swoją cerkiew. Jestem w sercu Beskidu Niskiego, gdzie ślady niezwykłej kultury Łemków są silnie obecne po dziś dzień.

Pierwszy raz odwiedziłam to miejsce zimą. Wzdłuż drogi szły tłumy narciarzy i turystów, którzy zatrzymywali się przy straganach z oscypkami. Jednak oczyma wyobraźni spojrzałam na to miejsce inaczej i wymazałam z niego całą tę komercyjną otoczkę. Postanawiając urzeczywistnić kuszącą wizję, odwiedziłam Małe Ciche po raz drugi, tym razem wiosną.

To nie była miłość od pierwszego wejrzenia. Najpierw pojawiła się ciekawość – zamglona grań srogich Tatr jawiła mi się w dzieciństwie niczym nieosiągalna, baśniowa kraina. Zauroczenie rozkwitało stopniowo, wraz z pierwszymi, nieśmiałymi wędrówkami. I pojawił się apetyt na więcej. W Tatrach jest jeszcze tyle do zobaczenia, na całe szczęście!:)

Zima była w tym roku niezwykle łagodna. Jednak był w Warszawie taki moment, że silne podmuchy wiatru i śnieg sypiący prosto w oczy sprawiły, że odechciało mi się mrozów. By się od nich oddalić, wsiadłam w samochód i ruszyłam na południe Polski. Paradoks? Może się tak wydawać, ale w Zakopanem i okolicach przełom stycznia i lutego był iście wiosenny:)

Zmiany przychodzą dziś tak szybko, że nie zdążymy przyzwyczaić się do jednego, a już przychodzi kolejne. Wszystko, co przypomina nam o dawnych czasach jest więc bardzo cenne. Dotyczy to zarówno miast, jak i miejsc wypoczynkowych. Podhale było niegdyś regionem dziewiczych przestrzeni, dzikich krajobrazów i góralskich chałup.

Skośne dachy kryte gontem, drewniane ornamenty, zdobione werandy – góralską architekturę możemy rozpoznać bez trudu. Dziś wpisuje się ona w podhalański krajobraz tak samo jak ostre szczyty Tatr i pachnące dymem bacówki. Uważany za rdzennie polskie dziedzictwo, zakopiański styl został szczególnie umiłowany przez Stanisława Witkiewicza, wielkiego patriotę, który tęsknie czekając niepodległości, z uporem realizował kolejne projekty architektoniczne i przyczynił się do unikatowego charakteru stolicy Tatr.

Dzień 1. Pieniński Park Narodowy: ścieżka rowerowa wzdłuż Dunajca. Zaopatrzona w aparat fotograficzny, ciepłą czapkę (nad rzeką mocno wieje) i prowiant, ruszam  z  przedwojennej willi w Krościenku wprost do Szczawnicy, skąd zamierzam udać się rowerem do  Pienińskiego Parku Narodowego, ciągnącego się wzdłuż Dunajca. Z oddali widzę już rzeźbę górala witającego mnie z wystającej w rzece skały o wdzięcznej nazwie Kotuńka. To znak, że znajduję się już bardzo blisko wjazdu do jednego z najpiękniejszych polskich parków narodowych.

Pieniny. Moje góry. To pierwsza myśl, która zaświtała mi w głowie, gdy na horyzoncie ukazały się pierwsze pagórki, tak znajome i tak bliskie!:) Czym bliżej Szczawnicy, która była celem tej podróży, tym zachłanniej szukałam wzrokiem miejsc, które pamiętałam z wakacji spędzanych w Pieninach dobrych naście lat temu. Szukałam ich po to, by zobaczyć czy czas je zmienił. A jeśli tak, to czy do twarzy im z tą zmianą:)